CONCERT REVIEW

Het was al jaren geleden dat ik Alex Schultz nog gehoord had, dat was begin jaren 90 toen hij vast lid van Rod Piazza & Mighty Flyers was. Dat heeft hij 7 jaar volgehouden en is toen 3 jaar gaan toeren met Lester Butler. In zijn 20 muzikale jaren heeft hij het podium gedeeld met bijna alle grote bluesnamen en heeft staat zijn oeuvre op een 25 tal platen en cd’s, maar dan meestal als lid van een of andere groep. Pas in 2004 heeft hij zijn eigen eerste cd opgenomen en dat past in zijn wending om een solo carrière op te bouwen. Voor zijn optredens in onze contreien laat hij zich begeleiden door de Nederlands Backbones, die bekend staan om diverse artiesten van over de plas zonder veel oefenen te backen. Alex Schultz is alleen gitarist, de zang en mondharmonica laat hij over aan Big Pete. Voor de ritmesectie staan bassist Lord Julius en de nieuw jonge drummer Jody Van Ooijen garant.

Vanaf het eerste nummer werd duidelijk dat The Backbones niet louter als begeleidingsband zouden aantreden maar dat Alex deze nederlanders hun portie van de plaatselijke roem zou laten. Visueel vult Pete het centrum van het podium op en speelt Alex vanop de zijlijn. Samenspel tussen harp en gitaar verliepen vlekkeloos en waren mooi om aan te horen. Het geschreeuw van Pete vond ik minder geslaagd. Na een viertal nummers waaronder goede meestampers voor het talrijk publiek, stapte Pete van het podium zodat Alex meer ruimte kreeg. De playlist werd allang niet meer gevolgd en voor dit gedeelte stond zelfs alleen Alex vermeld zodat er on the spot beslist werd welk nummer er gespeeld ging worden. “Dropping in” was een swinging jazzy song waarin we eindelijk duidelijk te horen kregen wat Alex uit zijn mouw kon schudden,het is niet voor niets één van de veelzijdigste guitaristen uit de hedendaagse bluesscene. Zonder Pete kwam ook Lord Julius meer op de voorgrond. Is die man zo klein of zijn basgitaar zo groot? de gewone visuele verhoudingen zijn hier ongewoon, zeker als hij zijn elecrtische gitaar rechtop bespeelt zoals een echte contrabas. Aan de kwaliteit van zijn getokkel is echter weinig aan te merken, dat is super, alhoewel ook hij speelt soms wat luid. Bij een tribute to the Meters moesten ze eerst nog samen naar het juiste ritme zoeken en dat klonk in het begin goed funky. Dit was een passende stijl voor deze formatie en de drummer bewees erin dat hij hiervoor zeer geschikt is. Voor we het wisten was het al tijd voor een pauze.

De tweede set begon met een jazzy blues in pure swingende Rod Piazza stijl en toegegeven, Pete kan wel een stukse blazen. Toen kregen we onze eerste echte blues te horen, Crazy little things van Junior Wells. Alex’s beter gitaarspel kwam hier duidelijk naar voren. Hoe verder in de show, hoe losser hij werd, zeker als Pete nogmaals het podium verliet. Persoonlijk hoorde ik liever Alex met alleen de ritmesectie, dat was veel evenwichtiger. Many shades of blue is al 40 jaar oud, maar is nog steeds easy listening music. Daarna kregen we een mooie mengeling van Sonny en James Bond muziek voorgeschoteld. Voorts een traag Freddy King nummertje vanop de cd en voor te eindigen een afwisseling van snelle en tragere nummers waarbij de enige constante was dat Pete zijn geschreeuw de anderen teveel overdonderde, waardoor ook de bassist te hard begon te spelen en we van Alex niet goed meer hoorden.

Alex Shultz geeft er natuurlijk de voorkeur aan om als gastguitarist aan te treden en binnenkort komt er zelfs weeral een nieuwe uit met Raphael Wressnig aan de B3, al genieten we nog steeds bij het beluisteren van z'n 'Think About it' het soloproject uit 2004 en hopen natuurlijk dat dit niet bij deze eerste blijft, want Alex Schultz is en blijft klasse!!!!

Laurence